Wienoachts-Döäntje fon Harald Grosser

Harald Grosser uut Roomelse hät ‘n Wienoachts-Döäntje ap Seeltersk skrieuwen. Hie stapt deermä in do Foutspure fon sien Mäme, dan Harald is ‘n Suun fon ju bekoande Skrieuwerske Gretchen Grosser. Sien Döäntje stoant hierunner:

Wät skoankje iek tou Middewinter?

Älke Jier kumt Wiehnachten so mädeens. Do Bruure Hinnerk, Koarl un Wüllm keemen altied tou leet toud ienkoapjen. Ju lääste Muugelkaid wier dän Winkel fon Mariechen. Derr kuud man so oankelde Gifte kriege. Wüllm keem as eerste. “Wät koan iek Hinnerk wäil skoankje,” fräigde hi. Mariechen wiir alltied for een Spoaß tou hääben. “Een Durk is daach wät Flugges. Deer koan man all do Säädele un Poastkoarten anpinnje,” oantwoude Mariechen. Dät is een gouden Ienfal, ” kwad Wüllm un stöäwelde ätter Huus. Dan keem Hinnerk int Kontoar. “Iek brukke nooch wät for Koarl as Gesoank tou Middewinter,” böölkde hi truch den Loaden. “Kloar, iek reeke di een Durk, dät koann älk und een brukke,”moakde Mariechen dän Foarsleek. “Nieme iek,” oantwoude Hinnerk , un stoow derfon. Toulääst keem Koarl truch jou Doore. “Iek woll wät Besunners foar Wüllm hääbe, die frout sik so dääge uur Gesoanke.”” Hiir is wät heel Unnergewöönelk for dän goude Moann, ” gniffelde Mariechen, “een Durk!” “Oh, dät häd di wildääge nit, ” wiir Koarl duftich weelich, dät hi so wät betüümliked bekeemen hiede. So wiirn all Bruure slumpelk, dät do wät Besunners roaked hiedden.

Mariechen hiedde tou jädden do loangen Gesichter sjo wöilt, wanner do do Pakje an Tjukkebuuksäiwend böötelje un all dät Gliekke häbbe. Ju kuude sik dät Snusterlachjen nu al nit ferknippe.

Weelicke Stuttedeege woansked Harald ut Roomelse