Hier hören Sie den Autor Theo Griep, der die Geschichte “Die Heergod un die Tuun” vorliest. Den Text finden Sie weiter unten.
Hier hoort u de schrijver Theo Griep, die het verhaal “Die Heergod un die Tuun” voorleest. De tekst vindt u verder naar beneden.
- Dät hat die Heergod un die Tuun. Fa riekelk twoohundert jiere saach dät in Seelterlound ganz uurs uut: die faan heere, ju meente jo was nog nit apdeelt. Rünnt um täärp, bit ättern Seel bit ättern Seelweg, Aiskbusk, jäj sogoar bit toun Barrenbierech lie dät lound wüüld un rug deer. Der was blot var hoaze un foochse un lieg nog so, as uus Heergod dät maaked hiedde.
- Man hougede sik nit deruum wunderjen, wann Hoche, die in dät jier sogentienhondert un aacht un njugentig dät Seelterlound besocht hä, in sein bouk skreuwn hä „Bald schwankt man auf einem schwankenden Boden,“ dät was in ‘ne faan, „bald hat man Mühe den Fuß auf dem Sand zu heben“ dät was dann in dät stuufsound, „man fühlt sich in den Steppen Sibierens versetzt. Die Schöpfung Gottes scheint hier unvollendet zu sein.“ So sach dät in Seelterlound uut. Uk in do täärpe sach dät läip uut. Man doorste un kudde sik blot in do täärpe anbauwe. Do huuse stuuden ticht ap ticht un summer was dät deer neen bod mor fa junge ätterwachsende lüdde, do kunnen deer nit unnerkumme un deerum was dät groot goud tou fastounden, dät sik junge echelüdde eenfach ap aaine heikenje, of do doorsten oder nit, inne meente un huus, oder ja plaagerhütte appstetten, om dan deer tau woonjen.
- So hiedde uk Wük sien Aaiet, di jung verhilket was, sik ap ju naite fon dän Äiskbusk een plaagerhütte apbaut, om deer mä sien Mareike tau sieljen un näi oontaufangen. Midde in ‘t wüülde lound, wät un wät fon Adams tieden her nog so lieg, un dän wai ätter an dän wai ättern Barrenbiereich hiedde hi sik so ‘n steede hiedde hi fuunen. Rünnd uum sien huus saach dät läip uut. Gaate un bölte, busk un heede,röske und bjuntörpe hiedden dät lound unner. Aaiet un Mareike hiedden ire ljouwe last dermä, tach die stärke wille tau uurlieuwn un truchtauhoolden liet jüm biereige fasette. Mä ‘rre spaare, heckere un koare ging hi dät lound, keem hi dät lound tau päls. Dät was aan ‘n läip stuuret oonfangen. Alles moaste fan hounde maaket waide, dertou moasten so schmäll deeran bie loangs. Dät leuwn was gjucht karig un sinnich. Twisketruch moaste Mareike – dät lieuwn is eown ja nit uurs – in dän kroam, un deer bleuw nits uurich as dät Aaied mä dät bääiden ganz ätter Skäddel two uure gunges wai moaste tau dööpen. Sülke aplettereien un hinder was nan paapa dem. Aber Aaid un Mareike lieten sik nit unnerkriege, mä ju uutduur un ferliet hiedden jo reinweg schaffet un ätter een poor jiere sach dät deer ganz uurs uut. Een litjen tuun hiedden jo sik aanlait, deertou een poor äkkere fa roage, un uk een poor äkkere fa boukede. Dät huus hie ji jo steen un ruund uum’t huus tau hiedde sik dät boldoarich verannert. Dät was reinweg en oorichheid dät tau bekiekjen.
- Nu nog nit, een ,… eenmoal Ap een dai derätter, dät sik eenige, ätter eenige jiere, dät di Skäddeler pastoor deerwaikoom. Hi wüül euwn skoo, wo Aaied dät deer ging. As hi sik dät nu alles ankieken hiedde, kuum hi uut siene ferwunderung goar nit uut, un hie wüsste boalde gor nit, wät hi kweede skull, man hi kwä dan daach tau Ellert Aaied: “Dät is hier ja gor nit wier tau kannen! Dät ganze lound so wüüld as dät was. Aber uus heergod un du, je bee häbbe dät wüülde lound baldorig taugjuchte kriegen.” “Ohoh,” herom fäll Aaied him in ‘t woud, “ji hiedden dät lound fa dem skoo moast, as uus Heergod aleene dermä taugong was.” As di pastoor nu ferre kom un in Aaied sien huus oonkierde, do komen him so ‘n fjauwa fieuw bäidene taumäite sprengen. Di pastoor verwunnerde sik un fräigede Aaied dan: “Wo, wät sind dät fa bäidene? Sünd dät aal dien bäiden?” “Ja fon seown.” kwä Aaid, “Wät dan wull uurs? Dät sünd aal miene.” “Jamman!” kwä die pastoor, “Du bäst dach blot mä een bäiden inne säärke wesen tau ‘n dööpen. Sünt do uur bäidene nog goa nit dööpt? Sünd dät noch heden?” fräigede di pastoor. “Naa, naa, naa” lachede Aaied un keik dem pastoor tau un kwiede hem: “As ik mä dät eerste bäiden bi jau inne säärke was un as ji dät dööpt häbbe, deer häbbe ik mi dät goud bekieket, wo ji dät maket häbbe. Om dat ik nu nit mä elke bäiden twoo uure gungens ätter Skäddel lope moaste, häbbe ik do uur bäidene seown döpt.” Dät mai wull een fatelster weese oder uk een dööntjen, un of sik dät wullik so ouspüült hä oder nit – dät rakt aber daach een lütje bielde fon ju doamoaloge tied in dät armsoalige seelterlound, wo dät domoals in dät eng baude apnonnener grepende täärp eene huuse ap uur un inne meente nit baut wäide dorste, dät do dann daach sik eown aimachtig in ne meente sik eenfach een huus apsetten un deer sik dann so bedröivet un armsoalig ounfange moasten.